Huis voor Kopen in Lissabon, Lissabon

De geschiedenis van deze ruimte is nauw verbonden met de geschiedenis van de eigenaren en bewoners. Zij waren het die door de jaren heen het landgoed hebben beïnvloed sinds de oprichting tot op de dag van vandaag, door een ruimte te bouwen, herbouwen, modelleren en renoveren, waardoor het hun eigendom werd, volgens hun fortuin, erfenis en smaak van die tijd. Er is altijd een consonante esthetische lijn geweest, op verschillende momenten, hetzij met de criteria van de eigenaar, hetzij gemarkeerd door de keuze van kunstenaars van erkende waarde, nationaal of buitenlands, die hebben bijgedragen aan het maken van de Quinta da Torre de Santo António een erkend en bewonderde de ruimte vanwege zijn unieke erfgoedbelang. Het geografische kader Quinta da Torre de Santo António das Gateiras, tegenwoordig bekend als Quinta da Torre de Santo António, of hoe zijn tegenwoordig beter bekend, Quinta do Marquês, is gelegen in de gemeente Torres Novas, in het district Santarém. Gelegen in een oud nederzettingsgebied, zoals blijkt uit de verschillende archeologische overblijfselen die zijn gevonden of de overvloedige toponymie van Arabische oorsprong, werd het veroverd en heroverd, nadat het in 1190 een charter had verkregen van koning D. Sancho I. Het gebied, dat een belangrijk gebied zou zijn geweest bevoorradingspunt voor de koninklijke stallen en herbergen voor de reizigers die voorbij kwamen, werd voornamelijk bezet door olijfgaarden en graanproductie. Deze kenmerken en de nabijheid van Lissabon zullen het aanzien van sommige landgoederen bevoorrecht hebben, die, behorend tot een nauw verwante elite, zullen hebben bijgedragen aan de sociaal-demografische ontwikkeling van de regio. Bijna altijd aan royalty's gebonden geweest – door bezit, bruidsschat of donatie – Torres Novas onderhield een relatie met enkele sociale figuren en trok zo eigenaren aan van een elite die vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw voor enige economische vooruitgang zorgde, gestimuleerd door de aanleg van nieuwe communicatieroutes en gebaseerd op enige industrialisatie en landbouw, die mechanisatie zal op dit moment ontstaan. De gemeente is daarom een zeer aantrekkelijke investering voor vermogende families, een goed opgeleide en goed geïnformeerde sociale klasse, die niet bang is om te durven in architectuur en decoratie, en verschillende kunstenaars inhuurt die hun merk voor vele jaren zullen verlaten. Het landgoed en zijn geschiedenis Quinta da Torre de Santo António das Gateiras, aanvankelijk zo genoemd omdat het in de stad Gateiras ligt , genoemd naar de overvloed aan wilde katten in dat gebied, werd gesticht in de late zeventiende eeuw. Gelegen op een plateau op het platteland, staat het gebouw alleen op de heuvel als een imposant architectonisch voorbeeld, getuige de verschillende ingrepen die het door de jaren heen heeft ondergaan en die het hebben gemaakt tot het gebouw dat onze dagen vol kunstgeschiedenis, evenals de sporen die de bewoners door de jaren heen hebben achtergelaten. De bouw van het eerste gebouw op dezelfde plaats dateert dan ook uit de zeventiende eeuw, in opdracht van de eerste Morgado (1), de beruchte juridische adviseur Manuel de Azevedo Pais. Nadat de eigendom, inclusief het stuk grond, in handen is gegaan van verschillende eigenaren, opeenvolgende familie-erfenissen en verschillende transformaties, die niet precies zijn gedocumenteerd, is het gebouw dat de stijl van een chalet had aangenomen, met een ingebouwde kapel , werd verkocht aan Alfredo Antas Lopes de Macedo werd verkocht in 1876, een militair met een grote carrière, die het op zijn beurt in 1880 verkocht aan de toenmalige graaf van Foz, Tristan Guedes van Queiroz Correia Castelo Branco, die later de eerste Markies van Foz. De eerste Markies van Foz De grotere menselijke tussenkomst in het landgoed is te danken aan de Markies van Foz, een opgeleide Portugees die goede smaak en de kennis van het beste van wat in Europa werd geproduceerd op het gebied van beeldende en decoratieve kunsten, waardoor de toen nog genoemde Quinta de Santo António das Gateiras een architecturale en landschappelijke rijkdom werd, uniek in de gemeente Torres Novas. De markies van Foz, die destijds een van de meest vooraanstaande en rijkste zakenlieden van het land was, ook met een relevante aanwezigheid in het buitenland, had al samen met enkele van de meest gekwalificeerde Portugese kunstenaars de verbouwing en voltooiing van Castelo Melhor Palace begeleid. in Lissabon, verworven in 1889, later bekend als Palacio Foz en waar hij ging wonen, waar hij een opmerkelijke verzameling kunstwerken verzamelde die jarenlang werd beschouwd als een van de beste nationale kunstcollecties. De eerste markies van Foz kocht het paleis dat de naam gaf aan de 6e markies van Castelo Melhor, D. Helena, na de transacties van grond en onroerend goed voor de aanleg van de spoorlijn die zou eindigen in Rossio in Lissabon. Het Palácio Foz, in Praca dos Restauradores, was destijds en tot het einde van de 19e eeuw de meest opmerkelijke residentie in het centrum van Lissabon, na ingrijpende renovaties. Na de overname door de markies was het paleis opnieuw het voorwerp van interne en externe renovatie, en bleef het een van de meest luxueuze residenties in de stad, een prachtig cultureel centrum en een van de favoriete ontmoetingsplaatsen voor de elite van Lissabon, op diverse feesten en partijen. Kort daarna, in de twintigste eeuw, dwong de precaire financiële toestand van de markies van Foz, ernstig getroffen door de crisis van 1891, hem echter zijn vermogen af te staan. komst van nieuwsgierige mensen en kopers, binnen- en buitenland, die naar de plaats gingen om een deel van de te veilen goederen te bekijken of te verwerven. De markies had in het paleis een indrukwekkende kunstcollectie met grote commerciële waarde verzameld, een collectie die hij samen met de rest van het paleis verkocht om zijn schulden af te betalen. Aan hem wordt ook de bekende uitdrukking "Ik ben geen man zonder bezittingen, ik ben een man zonder krediet" toegeschreven, die de benadeelde situatie aangeeft waarin hij zich bevond. Zijn naam was niet langer synoniem voor groot kapitaal en grote investeringen. Het is echter aan Quinta de Santo António das Gateiras dat hij vanaf 1901 al zijn aandacht en zorg zal besteden, zowel aan de bouw van de nieuwe kapel als aan de herbouw van het huis en zowel bij de aanleg van het bosrijke park als bij de modernisering en exploitatie van het landelijke deel. Zijn grote interesse in de regio was al jaren geleden geboren toen hij, na de aankoop van Quinta de Santo António das Gateiras, vervolgens gebruikt voor korte gezinsverblijven, andere naburige eigendommen verwierf, gewijd aan de meest uiteenlopende soorten landbouw en wijn productie. En het zal in die boerderij zijn waar hij meer tijd met zijn gezin zal doorbrengen en die vanaf 1907 zijn verblijfplaats zal zijn, aangezien deze beslissing hoofdzakelijk te wijten is aan het faillissement van zijn bedrijfsactiviteit, zwaar getroffen door de crisis van 1891, waardoor zijn openbare leven in Lissabon erg ongemakkelijk. Het landhuis wordt zo een “oase van rust” want de markies was ook duidelijk terneergeslagen door het verlies van zijn vrouw. Het is bekend dat, hoewel niet nauwkeurig geregistreerd, er ingrepen zijn geweest in het toen bestaande primitieve landhuis, bestaande uit een chalet met twee verdiepingen, zolders en zadeldak, overdekte balkons en een toren met vier verdiepingen en vier waterdaken met zolders . Maar het was in de jaren 1901 tot 1907, onder leiding van António Casimiro Simés, een vriend van de markies van Foz, dat de meest expressieve veranderingen van de stedelijke architectuur van het landhuis werden geverifieerd, in een volledige transformatie van het chalet dat tot dan toe bestond, een gebouw met een bijna utopisch karakter, met een artistieke revivalistische inslag van neo-Manueline en neogotiek, destijds in zwang. In deze context vallen twee zuidelijke Manuelijnse ramen uit de 16e eeuw, van het huis van Mateus Fernandes, de architect van het klooster van Batalha, en vermoedelijk aangeboden door koning D. Carlos aan de markies, evenals zijn twee replica's op in de zuidgevel. Het interieur van het nieuwe gebouw bestaat uit een opeenvolging van thematisch ingerichte kamers, met muren bedekt met wandtapijten van het Foz-paleis, beschilderde friezen versierd met plantaardige motieven, of cassetteplafonds versierd met zwanen geschilderd door de beroemde kunstenaar José ; Malhoa. Trappen versierd met smeedijzeren bewakers, staal en goudbrons met fleurs-de-lis – heraldisch element zeer aanwezig door het hele huis – markeer de weelde en elegantie van de ruimte. Ook het gebruik van tegels uit de achttiende eeuw en anderen uit de Fábrica de Faiancas van Caldas da Rainha, evenals het Moors-Spaanse motief onthult het eclecticisme van die tijd. Reeds enkele jaren eerder, rond 1896, was een nieuwe kapel gebouwd, gewijd aan Santo António en geïntegreerd in een bosrijk park met gevarieerde soorten, in een van de hoogste ruimtes van de stedelijke zone en gescheiden van het woongebouw, met als hoofdattractie een meer van kronkelig formaat met ongeveer 1000 m2. In het gebied ten noorden van dit park, bij de huidige hoofdingang van het Landgoed, bevinden zich de stallen, koetshuizen en bedienden’ kwartalen werden teruggevonden. De nieuwe kapel, met een licht neogotisch kenmerk, zeer zeldzaam in Portugal, en met een duidelijke verticaliteit en harmonieuze verhouding tussen de lichamen, bevatte enkele waardevolle werken van sacrale kunst die er tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven. De hele buitentuin werd ook sterk aangepast, met een van de tuinen, genaamd “Jardim Velho” (Oude Tuin), de handtekening van de toen beroemde Franse tuinman Pedro Maurier. Vervolgens, aan het eind van de jaren vijftig en het begin van de jaren zestig, deden zich nieuwe relevante veranderingen voor die de tuinen hun huidige configuratie gaven. Er moet ook worden opgemerkt dat in het jaar 1900 toestemming werd verleend voor de exploitatie van waterbronnen in het gebied en dus om drinkwater op het landgoed te krijgen, een gietijzeren pijpleiding werd aangelegd van de plaats van vangst naar de ingang van het landgoed, op een afstand van ongeveer 600 meter – een element dat tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven en is gebruikt om het meer in het park te bevoorraden. Luigi Manini-studies De renovatie van Quinta de Santo António, ontworpen door de markies, wordt uitgevoerd in een tijd waarin architectuur van belang is relevantie in de samenleving, die duidelijk de status, niet alleen economisch maar vooral cultureel, van de eigenaren weergeeft. Hoewel een zeker eclecticisme in de constructies van die tijd verschijnt, weerspiegelt het individualisme van hun esthetische keuzes duidelijk hun sociale en intellectuele karakter. Dus, omdat hij een persoonlijk stempel op het landgoed wil drukken, ligt de keuze van wie het zal verbouwen toe aan Luigi Manini, een beroemde schilder en decorontwerper die al in het Foz-paleis had gewerkt ter gelegenheid van de viering die daar plaatsvond. Luigi Manini had verschillende projecten gemaakt voor enkele kapitalisten rond de markies van Foz, tussen boerderijen en chalets op de hellingen van de Serra de Sintra en werd later uitgenodigd om het Bucaco hotel te ontwerpen. Het project dat hij ontwierp voor de Quinta de Santo António onthult een esthetisch eclecticisme, met tonen van Portugese manuelijnse en renaissancestijlen en elementen van Engelse en Franse inspiratie, en respecteert daarmee de wensen van de markies die dezelfde harmonieuze combinatie tussen de verschillende stijlen wilde. en materialen waaruit zijn kunstcollectie bestond. Dit project werd uiteindelijk echter niet gevolgd, aangezien de markies een kleiner gebouw koos, hoewel geïnspireerd door de studies van Manini, vooral in kenmerken zoals de forttoren en de noordgevel van het hoofdgebouw, dat hij ontwierp en bouwde zonder de hulp van architecten of meesters, die de uitvoering van de werken toevertrouwden aan de reeds genoemde António Casimiro Serráo, zijn vriend en compadre. De volgende eigenaren en hun nalatenschap De Markies van Foz bleef tot aan zijn dood in 1917 vruchtgebruiker van de Quinta, een positie die was bepaald door zijn vrouw, de eigenlijke eigenaar van het pand, die bij zijn dood werd opgevolgd door de derde dochter van de markiezen. In 1907 verkocht ze de boerderij aan haar broer, de derde graaf van Foz, en de naam van het pand werd veranderd in Quinta da Torre de Santo António. Aangezien de nieuwe eigenaar een landbouwkundig ingenieur was, wijdde hij enkele werken aan de structuren die verband houden met de landbouwactiviteit, die hij ontwikkelde, en legde hij zich toe op het beheer van de boerderij en de gecultiveerde en beboste gebieden gedurende de 27 jaar die zijn verstreken sinds de dood van zijn vader naar zijn eigen. In 1955, aan het einde van een rechterlijke uitspraak, zei Gil José; Guedes de Queirás, Conde da Foz, een van de zonen en directe erfgenamen van de vorige eigenaar, wordt eigenaar van het pand. De graaf van Foz was sinds 1953 getrouwd met Gertrude Schwetz, een Oostenrijkse vrouw, weduwe van Serge Voronoff (een arts van Russische afkomst, wereldwijd bekend voor het introduceren en ontwikkelen van een techniek van verjonging door de implantatie van apenklieren). Vanaf het begin begon het paar met grondige renovaties aan de staat, met het oog op hun permanente verblijfplaats, maar met behoud van de verfijning die werd geïntroduceerd door de eerste markies van Foz. De hoofdvleugel van het huis is zichtbaar veranderd, er is een terras van twee verdiepingen toegevoegd, verschillende kamers zijn geherstructureerd en gemoderniseerd en er zijn slaapkamers en kamers met een eigen badkamer gecreëerd, een monumentale marmeren schouw van het Foz Palace is geïnstalleerd in de woonkamer, en aan de buitenkant zijn verschillende aanpassingen gedaan, waaronder de installatie van een zwembad dat goed is uitgerust met doucheruimtes en een keuken voor picknicks, terwijl ook het watervoorzieningssysteem is vernieuwd. In die tijd verzorgde het paar gedenkwaardige feesten en verbleef op het landgoed, dat bezocht werd door verschillende opmerkelijke persoonlijkheden; sommigen herinneren zich nog de frequente bezoeken van Salazar of Christine Garnier, de beroemde Franse journalist met wie hij een goede band had, evenals van koning Umberto II van Italië en Elena Lupescu, de vrouw van koning Carol van Roemenië. Bij de dood van de graaf erfde haar man, in 1976, Gertrude Schwetz, het eigendom en trouwde in 1978 opnieuw met Antonio Ramada Curto, en werd opnieuw weduwe in 1987. De eigenaar zou in 1993 in het paleis sterven, ziek en eenzaam en niet kinderen achterlaten. Later dat jaar ging het landgoed over op het eigendom van Dagmar von Josipovich Serra di Cassano, Duquesa Serra di Cassano, universele erfgenaam en neef van Gertrude Schwetz, die het tot 1996 in stand hield. In 1996 werd het eigendom werd verkocht aan Hélder Correia, die in juli 1996 bijna alle waardevolle meubels van het woongebouw veilde. In 1999 werd het overgenomen door een bedrijf van de SLN Group, later Galilei, dat zelfs de bouw van een luxetoeristisch project aankondigde en sinds eind 2017 eigendom is van het bedrijf Apotalegre, SDC Investimentos Group. Volgens het masterplan van de gemeente is het echter gedeeltelijk geclassificeerd als stedelijk gebied, waarbij de eigenaar met enige uitdrukking bouwrechten krijgt. De huidige gebouwen Het hele hoofdgebouw is een getuigenis van de verschillende renovaties die de ruimte hebben verhoogd met kunstvoorwerpen en decoratie. Elk architectonisch aspect en elk stuk vertelt een deel van de geschiedenis van deze plek en elk van zijn bewoners. In het interieur, aan de noordzijde, staat het atrium dat uitkomt op de grote zaal. In het atrium bestaat de bestrating uit neo-mudéjar-stijl tegels met randen, zijn de muren bedekt met wandtapijten en is het cassetteplafond versierd met beschilderde zwanen. Op een van de muren blijft een canvas met het wapen van de familie. In de grote zaal staat een marmeren en bronzen kachel, mogelijk van Franse oorsprong en een tribune ondersteund door marmeren zuilen. De eetkamer, aan de tuinzijde, heeft een neo-middeleeuwse houtkachel met een beschilderd plafond met plantaardige motieven. De trap naar de bovenverdiepingen is voorzien van barokke tegelpanelen uit de eerste helft van de 18e eeuw. Op de bovenverdieping, aan de zuidkant, vallen in twee kamers de manuelijnse raamstijlen op; Betegelde vloeren in rococo-stijl in een van de gangen en een betegelde badkamer in art nouveau, vervaardigd door Sarreguemines. Zowel de tribune van de grote zaal als de treden van de trap hebben bronzen balustrades, mogelijk van Franse oorsprong. Van het meubilair, dat ooit zeer geprezen werd, is er nog maar één gouden bronzen lamp met glas-in-loodramen, wapenrusting houten stoelen en een groot ingelijst canvas met het wapen van de markies van Foz over. Het overige meubilair, waaronder de verzameling stukken uit het Foz-paleis, werd in 1996 grotendeels geveild. Als bijgebouw, langs de weg, zijn de stallen, met een plattegrond van twee rechthoeken eraan bevestigd en daken van verschillende hoogte, met zolders. Keramische tegels in neorenaissancistische stijl met het wapen van de markies van Foz vallen op, aangebracht op de muren, evenals twee prachtige geglazuurde aardewerk hoogreliëfs toegeschreven aan Bordalo Pinheiro, die de Annunciatie aan de Maagd vertegenwoordigen en die, ergens in de tijd, zijn verwijderd uit de zuidgevel van het huis. De kapel is ook een mooi voorbeeld van religieuze architectuur. Gelegen in de directe omgeving van het paleis, heeft het een Latijnse kruisvormige plant. De voorgevel heeft een schuine gevel, een axiaal portaal met gebroken boog, archivolten en een roosvenster. Aan de achtergevel heeft de gefacetteerde apsis gebroken boogramen. Er zijn ook driezijdige zijgevels met getrapte steunberen, met gebroken bogen. Het interieur van de kapel onthult een altaar in hout, neogotische stijl, polychroom glas-in-lood en lambrisering versierd met engelen en fleurs-de-lis omlijst door tegengebogen bogen. In tegenstelling tot wat er met het paleis gebeurde, bleef de vulling van de kapel tot op de dag van vandaag, het is mogelijk om alle elementen te observeren die door de eerste markies van Foz zijn verzameld. Bij het altaar presenteert een houten altaarstuk de bezoeker het beeld van de heilige Antonius, de patroonheilige van het landgoed en de kapel. Deze afbeelding, met een hoogte van 1,10 meter en het jaartal 1898, gemaakt in de Fábrica de Faiancas van Caldas da Rainha, heeft de handtekening van Rafael Bordalo Pinheiro. De kapel herbergt ook de gipsen sculpturen van het Heilig Hart van Jezus, St. Franciscus van Assisi en St. Francis de Sales, meegebracht uit de kapel van het Foz-paleis; en nog steeds een zeventiende-eeuws beeld van Santa Paula van Rome, met het habijt van de Orde van St. Hiëronymus. Van de sculpturen in de kapel staat het levensgrote beeld van de Heer van Passos, ondertekend door pater Joáo Crisóstomo uit 1767. Het feit dat een gezicht, handen en voeten zijn uitgevoerd in een polychroom blik, maakt dit beeld uniek en een nationale referentie. Het landschap Het paleis is omgeven door tuinen en bossen, waarvan de organisatie ook is verzorgd door de opeenvolgende eigenaren, omdat ze een belangrijk aspect zijn van de vastgoedwaardering. De vegetatie bestaat uit verschillende inheemse boomsoorten – zoals de Portugese eik, steeneik, kurkeik, olijfboom, weideden en wilde den, es, kastanje, zwarte populier, de els en de wilg, de laatste aan de oevers van de waterlopen; en mediterrane soorten struiken zoals de kermes eik, de arbutus, de granaatappel, de euphorbia, de rozemarijn, de kamperfoelie klimplanten, sarsaparilla en aromatische kruiden zoals oregano, calamine, tijm, de gal van de aarde (Centaurium erythraea). Er zijn nog steeds twee imposante ceders geplant aan het begin van het pad dat naar de kapel leidt en een gigantische ceder waarvan wordt gedacht dat deze is geplant ten tijde van de oprichting van de Morgado en die een van de oudste ceders in Portugal zou moeten zijn. Ref: PP5189 Eigenschappen Villa Zwembad 17 slaapkamers 10 badkamers Airconditioning Tuin Gemeubileerd Verwarming Garage Parkeerplaats Serre Ontvangstruimte Terras/balkon Overdekte eethoek Wasruimte Berging Karakteristiek pand Exclusief pand Luxe pand Ochtendzon Avondzon Nabij bars/restaurants Nabij scholen Nabij winkels Nabij een golf cursus Dichtbij het strand