σπίτι αγορά σε Πορτ-ντε-Μπουκ, Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή

Έζησα εξαιρετικές στιγμές σε αυτό το μεγάλο σπίτι των 345 m², που με σημάδεψε για πάντα... Φανταστείτε... Τότε, από το απόγειο των έξι χρόνων ύπαρξής μου, αυτό το τεράστιο σπίτι ήταν για μένα ένα κάστρο πλαισιωμένο από ψηλούς πύργους όπου ήρθα να καταφύγω όταν ένας δράκος ήθελε να με καταβροχθίσει, ένα άφθαρτο βαπόρι που διασχίζει μια θάλασσα από πεύκο δέντρα σε μέρες μανίας mistral, τα 6300 m² γης ένα αδιαπέραστο παρθένο δάσος όπου ζούσαν αιμοδιψείς Ινδιάνοι και η μεγάλη πισίνα ένα ταραχώδες ποτάμι μολυσμένο από κροκόδειλους...Θυμάμαι την εποχή, όταν ακόμα πιο μικρή, κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες στο ξύλο στο δεύτερος όροφος, όροφος που ήταν αποκλειστικά για την αδερφή μου Hannah και εμένα. Με δύο μεγάλα υπνοδωμάτια 23 m² το καθένα και μια μεγάλη αίθουσα παιχνιδιών 28 m², σχεδόν 80 m² μόνο για εμάς... κάποτε στο κάτω μέρος της σκάλας, κοίταξα όλα τα δωμάτια στον πρώτο όροφο όπου έμενα με τους γονείς μου, το μεγάλο σαλόνι 35 m², τα δύο υπνοδωμάτια, το τεράστιο μπάνιο όπου είχαμε δημιουργήσει με τη Hannah ένα έξυπνο σύστημα περιστροφής για να επωφεληθείτε με τη σειρά της από την μπανιέρα και το ντους. Και τέλος, η κουζίνα, το κεντρικό δωμάτιο όπου όλη η οικογένεια συναντιόταν το πρωί και το βράδυ σε μια χαρούμενη βουή από γέλια και θαυμαστικά. Η βεράντα δίπλα στην κουζίνα, όπου η μητέρα μου άρεσε να καλλιεργεί τα αρωματικά της φυτά σε γλάστρες, ήταν επίσης ένα μέρος όπου μας άρεσε τα καλοκαιρινά βράδια ή τις βροχερές μέρες, να μένουμε ακούγοντας τα τζιτζίκια και μυρίζοντας το φρέσκο γρασίδι. Σας είπα ότι ήταν ένα οικογενειακό σπίτι, και είναι πραγματικά επειδή στο ισόγειο έμεναν οι παππούδες μου. Γειτονικά και επικοινωνώντας με το σπίτι, ο παππούς Léon και η γιαγιά Gilda, ζούσαν ερωτευμένοι όπως την πρώτη μέρα, για τη μεγαλύτερη ευτυχία μου, στο διαμέρισμά τους 75 m² σε ένα επίπεδο με μια μεγάλη ηλιόλουστη βεράντα όπου ο παππούς, σύμφωνα με τα λόγια του, διαλογιστείτε κάθε απόγευμα ξαπλωμένοι στην ξαπλώστρα σας με πολύ λίγο ή πολύ έντονο ροχαλητό... Το υπόλοιπο ισόγειο, με έκταση 55 m², είχε σχεδιαστεί για να φιλοξενήσει μια μακρινή θεία, αλλά όπως και ο πατέρας μου που έχτισε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του σπιτιού, δεν είχε πλέον τη δύναμη και την επιθυμία να τακτοποιήσει, αυτό το μέρος του το σπίτι μένει να αναπτυχθεί. Η αγαπημένη μου ανάμνηση; Πάρτε τον παππού από το χέρι για να διασχίσετε τον τεράστιο κήπο μέχρι την αιωρούμενη πύλη. Εδώ με λένε Μανόν, σήμερα είμαι 33 χρονών, έχω με τη σειρά μου οικογένεια με παιδιά, ζω μακριά από τους γονείς μου και γι' αυτό πουλάνε αυτό το μνημείο των παιδικών μου χρόνων για να έρθουν πιο κοντά μας. Είναι η σειρά σας να γράψετε το μέλλον και να χτίσετε τις αναμνήσεις των παιδιών σας...